Issue 6
Tuesday, December 31, 2019
Monday, December 30, 2019
Tuesday, November 26, 2019
പേക്കുയില് (Common Hawk Cuckoo)
പൊതുവെ സമാധാനപ്രിയരാണ് ഈ പേക്കുയിലുകള്. മറ്റ് ജീവികളെ ശല്യം ചെയ്യാതെ തങ്ങള്ക്കുള്ള ആഹാരം കണ്ടെത്തുകയാണ് പതിവ്. മരങ്ങളിലെ ചെറു പുഴുക്കള്, വിട്ടില്, ചിതല് തുടങ്ങി ചെറുപ്രാണികള് എന്നിവയെല്ലാം പേക്കുയിലുകള്ക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട ആഹാരമാണ്. ഫെബ്രുവരി മുതല് ഏപ്രില് വരെയാണ് ഇവയുടെ പ്രജനനകാലമായി കാണുന്നത്. ഈ കാലഘട്ടത്തില് ആണ്കിളികള് ആകാശത്ത് വട്ടമിട്ട് പറന്ന് ഇണയെ ആകര്ഷിക്കുന്ന ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നു. പലയിടങ്ങളിലും മാറിമാറിയിരുന്നായിരിക്കും ഇവ ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്നത്. ശബ്ദം കേള്ക്കുന്നഭാഗങ്ങളില് നോക്കിയാല് പെട്ടെന്ന് കാണാനും കഴിയില്ല. വളരെ മൃദുവായിട്ടുള്ള നാദമാണെങ്കിലും വളരെ ദൂരത്ത് വരെ ഇതിന്റെ ശബ്ദം കേള്ക്കാം. തുടരെത്തുടരെ മുന്ന് ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിച്ച് പിന്നെ ഒരല്പനേരം കഴിഞ്ഞിട്ടാവും അടുത്ത വിളിയൊച്ചവരുക. അസ്വാഭാവികമായി എന്തെങ്കിലും കണ്ടാല് വളരെ ഉച്ചത്തില് നിര്ത്താതെയും ശബ്ദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. രാത്രി വൈകിയും ഇങ്ങനെ തുടര്ന്നിട്ടുണ്ട്. ഇത് ശത്രുക്കളുടെ വരവിനെ വിളിച്ചറിയിപ്പിക്കുന്നതായും പറയപ്പെടുന്നു. സ്വന്തമായി കൂടുകൂട്ടുന്ന പേക്കുയില് കരിയിലക്കിളി, പൂന്നാങ്കരി എന്നീ പക്ഷികളുടെ കൂട്ടിലാകും മുട്ടയിടുന്നത്. മുട്ടവിരിഞ്ഞ് പുറത്തുവരുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ നിറവും മുതിര്ന്നവയില് നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും.
നാട്ടുമൈന (Common Myna)
ഒരു ചെറിയ പക്ഷിയാണ് നാട്ടുമൈന. മറ്റു പേരുകള്: മാടത്ത, കവളംകാളി, ചിത്തിരക്കിളി. മൈനയുടെ വലിപ്പം സാധാരണയായി 23 സെ.മീ. മുതല്26 സെ.മീ. വരെയാണ്.
നാട്ടിന് പുറങ്ങളിലും പട്ടണപ്രദേശങ്ങളിലുമെല്ലാം മൈനകളെ സമൃദ്ധമായി കാണാന് സാധിക്കും. ഏതാണ്ടൊരു മങ്ങിയ തവിട്ടു നിറമാണ് ദേഹമെങ്കിലും തല, കഴുത്ത്, മാറ്, വാല് എന്നിവ കറുപ്പും, ചിറകിന്നടിഭാഗം, അടിവയര്, പിന്ഭാഗം എന്നിവ വെളുപ്പുമാണ്. കൊക്കും കാലുകളും മഞ്ഞ നിറമാണ്. കൊക്കിനു സമീപത്തു തുടങ്ങി കണ്ണിനു ചുറ്റുമായി കവിളില് പടര്ന്നു കിടക്കുന്ന മഞ്ഞത്തോല് നാട്ടുമൈനയെ തിരിച്ചറിയാന് സഹായിക്കും. പറക്കുമ്പോള് ചിറകിലുള്ള വെളുത്ത പുള്ളികള് ഒരു വരപോലെ കാണാം. ഒരോ കാലും മാറി മാറി വെച്ച് നടക്കുകയാണ് ചെയ്യുക. നടക്കുമ്പോള് ശരീരഭാരം ഒരോ ഭാഗത്തേയ്ക്ക് ചെരിയും. മിശ്രഭുക്കാണ്. അവ പ്രാണികളും പഴങ്ങളും കഴിക്കുന്നു.
Rufous-necked hornbill
The male rufous-necked hornbill is slightly larger and weighs 2500 grams whereas the female weighs around 2200 grams. These species are sexually dimorphic, the male has reddish brown head, neck and underparts. The upperparts in male are black and the black wing has white-tipped outer primaries.
The female rufous-necked hornbill has black head, neck and underparts. The juveniles have plumage similar to males but their bills lack dark ridges. The tail in adult is long and the basal half is black and the distal half is white.
The bill is pale yellow in adult and has a row of vertical dark ridges on the upper mandible. The casque is almost absent. There is red gular skin. The irises are brownish red and orbital skin is pale blue. Their call is a loud barking “kok..kok” sound. The rufous-necked hornbill species are distributed in India, Nepal, Bhutan, China (southern Yunnan and south-east Tibet), Myanmar, Laos, Thailand and Vietnam. It is probably extinct in Nepal and almost extinct in Vietnam.
In India, these rufous-necked hornbill species are distributed in the states of northern West Bengal, Assam, Arunachal Pradesh, Meghalaya, Nagaland, Manipur and Mizoram.
The Important Bird and Biodiversity Areas (IBA) of the rufous-necked hornbill species in China are Yarlung Zangbo Daxiagu Nature Reserve, Xishuangbanna, Nabanhe Nature Reserve and Lhakhang. The IBA in Vietnam are Pu Mat and Che Tao.
The natural ecosystems of these hornbill species include tropical and subtropical moist montane forests, tropical and subtropical moist lowland forests, dense evergreen forests, broadleaved forests, deciduous foothill forests and dry woodlands. The diet of these rufous-necked hornbill species is mostly fruits. Berries, drupes, fruits of Lauraceae spp., Moraceae spp., Meliaceae spp. and Annonaceae spp. are their primary food.
Black-winged kite
The kite has white, grey and blackish velvety plumage and owl like forward-facing eyes with orange red irises. The wings are long and the bird is predominantly greyish white. There is blackish shoulder patches, wing tips and eye stripe.
The black-winged kite species primarily inhabit open savanna grasslands with scattered bushes and small trees and semi-deserts areas. They have been also seen at higher altitudes in Sikkim, Nilgiris and Nagaland.
The black-winged kite feeds on small mammals like rodents, shrews, bats and also small birds. These kites also prey upon grasshoppers, crickets and other large insects.
The black-winged kite breeding season is between February to August in the Palearctic region and in Africa and India breeding begins at the end of the wet season. The nest is constructed on the trees with twigs and fine material. The clutch has two to four eggs. Both parents incubate and the male kite has the major role in feeding the incubating female and later the chicks.
The black-winged kite is nomadic moving around the range in search of prey. In some locations these long-winged kites have been observed to move to warmer areas in the winter. These long-winged kite species have an extremely large range and considered least vulnerable. The possible threats to its conservation are use of pesticides, habitat degradation human activities in the breeding habitats.
Common starling
The common starling is a noisy bird. Its song consists of a wide variety of both melodic and mechanical-sounding noises as part of a ritual succession of sounds. The male is the main songster and engages in bouts of song lasting for a minute or more. Each of these typically includes four varieties of song type, which follow each other in a regular order without pause. The bout starts with a series of pure-tone whistles and these are followed by the main part of the song, a number of variable sequences that often incorporate snatches of song mimicked from other species of bird and various naturally occurring or man-made noises.
വിറയന് പുള്ള് (Common Kestrel)
ആഹാരം തേടിക്കൊണ്ട് പറക്കുമ്പോള് കൂടെക്കൂടെ തുരുതുരെ ചിറകുവിറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഒരേസ്ഥലത്ത് തന്നെ കാറ്റ് ചവുട്ടി നില്ക്കുന്ന സ്വഭാവത്തിന് പേരുകേട്ടതാണ് ഈ പക്ഷി. ഉയര്ന്ന പ്രദേശങ്ങളില് ഇരുന്ന് ചുറ്റും നോക്കുകയും ഇരയെക്കണ്ടാല് അതിവേഗം പറന്ന് റാഞ്ചിയെടുക്കുന്നതും ഇവയുടെ രീതിയാണ്. പലപ്പോഴും ഉയരെ വട്ടമിട്ടുപറന്നും ഇവ ഇരതേടാറുണ്ട്. അങ്ങനെ ചെയ്യുമ്പോഴാണ് കൂടെക്കൂടെ ഇവ കാറ്റ് ചവുട്ടിനില്ക്കുക. തത്സമയത്ത് താഴെ ഇരയുണ്ടെന്നു കണ്ടാല് പെട്ടെന്നു ചിറക്പ്പൂട്ടി കല്ല് വീഴുന്നതുപോലെ താഴോട്ടിറങ്ങും. അതിനിടയ്ക്ക് ഇര നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നു കണ്ടാല് വീണ്ടും പറന്നു പൊങ്ങി കുറെദൂരം പോയശേഷം കാറ്റ് ചവുട്ടിനിന്ന് തറപരിശോധിച്ചു തുടങ്ങും. ചെറു പ്രാണികളാണ് ഇവയുടെ പ്രധാന ആഹാരം. ഈ ചെറു ജീവികള് അധികവും തുറന്ന പറമ്പുകളിലും പുല് മേടുകളിലും ജീവിക്കുന്നതിനാല് വിറയന്പുള്ളിനെയും ആ സ്ഥലങ്ങളിലാണ് കാണുക.
കറുപ്പന് തേന് കിളി (Purple Sunbird)
പൂവന്മാര്ക്ക് കമനീയമായ വര്ണ്ണശോഭയുണ്ടായിരിക്കും. പിടപക്ഷികള് മങ്ങിയ നിറത്തിലായിരിക്കും. പൂവന് സന്താനോല്പ്പാദനകാലത്ത് ആകെ തിളങ്ങുന്ന കറുപ്പാണ്. മറ്റു കാലങ്ങളില് നെറ്റി മുതല് വാലുവരെ മങ്ങിയ കറുപ്പും അടിഭാഗങ്ങള് മുഷിഞ്ഞ വെള്ളനിറവുമായിരിക്കും. താടിയില് നിന്ന് ഉദരം വരെ നീണ്ടുപോകുന്ന ഒരു കറുത്ത പട്ടയുണ്ടായിരിക്കും. പിടയ്ക്കു ഏതു കാലത്തും ഉപരിഭാഗമെല്ലാം പച്ചഛായയുള്ള ഇരുണ്ട തവിട്ടു നിറവും അടിഭാഗമെല്ലാം നേരിയ മഞ്ഞയുമാണ്.
മറ്റു തേന് കിളികളെ പോലെ തന്നെ ആണ് കറുപ്പന് തേന്കിളികളുടെയും ആഹാരരീതി. നീണ്ട കൊക്കും അതിലും നീളമുള്ള നാക്കുമുള്ള കറുപ്പന് തേന്കിളികളുടെ പ്രധാന ആഹാരം പൂന്തേനാണ്. എങ്കിലും മറ്റു കിളികളെ പോലെ ചെറിയ പാറ്റകളെയും പുഴുക്കളെയും മറ്റും പതിവായി തിന്നാറുണ്ട്.
എല്ലാ തേന്കിളികളുടേയും കൂടുകള് ഏറെക്കുറെ ഒരുപോലിരിക്കും. നാരുകളും വേരുകളും മാറാലകൊണ്ട് ബന്ധിച്ചു പുറത്തു കരിയിലകഷ്ണങ്ങളും എട്ടുകാലികളുടെ മുട്ടസഞ്ചികളും ചിലതരം പുഴുക്കളുടെ കാഷ്ടവും മറ്റും പിടിപ്പിച്ചാണ് കൂടുണ്ടാക്കുക. അതിനുള്ളില് മുട്ടകള്ക്കും കുഞ്ഞുങ്ങള്ക്കും കിടക്കുവാന് പഞ്ഞിയും അപ്പുപ്പന്താടിയും കൊണ്ട് ഒരു മെത്തയും പണിയും. വല്ല ചെടിയുടെയും ശാഖാഗ്രത്തില് ആയിരിക്കും കൂടു തൂക്കിയിടുക. പല കൂടുകളും തറയില് നിന്ന് നാലഞ്ചടി പൊക്കത്തില് ആയിരിക്കും കാണപ്പെടുക. പക്ഷേ കരിയിലകഷ്ണങ്ങളും മറ്റും കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞ കൂട് കണ്ടാല് അത് ഒരുകൂട്ടം ഉണക്കിലകള് ആണെന്നെ തോന്നൂ. അടുത്ത് ചെന്ന് നോക്കിയാല് ഒരു വശത്ത് മുകളിലായി ചെറിയ ഒരു പ്രവേശനദ്വാരവും കാണാം. ഈ ദ്വാരത്തിനു മുകളിലായി ചെറിയൊരു പടിപ്പുരയും മിക്ക കൂടുകള്ക്കും ഉണ്ടായിരിക്കും. തേന്കിളികള്ക്കിടയില് കൂടുകൂട്ടുന്നതും മുട്ടകള്ക്ക് മീതെ അടയിരിക്കുന്നതും പിടപ്പക്ഷികളുടെ കുത്തകയാണ്. മുട്ടകള് വിരിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാല് പൂവന്മാര് കുഞ്ഞുങ്ങളെ തീറ്റുന്നതിനു സഹായിക്കും.
പലസസ്യങ്ങളുടെയും പരാഗവിതരണത്തില് മറ്റു തേന്കിളികളെപ്പോലെ തന്നെ കറുപ്പന് തേന്കിളികള്ക്കും ഗണ്യമായ പങ്കുണ്ട്. മാത്രമല്ല സസ്യശത്രുക്കള് ആയ പലതരം കൃമികളെയും പുഴുക്കളെയും പിടിച്ചു തിന്നും ഈ പക്ഷികള് നമുക്ക് വളരെ ഉപകാരം ചെയ്യുന്നു.
Glossy Ibis
This is the most widespread ibis species, breeding in scattered sites in warm regions of Europe, Asia, Africa, Australia, and the Atlantic and Caribbean regions of the Americas. It is thought to have originated in the Old World and spread naturally from Africa to northern South America in the 19th century, from where it spread to North America. The glossy ibis was first found in the New World in 1817 (New Jersey).
Glossy ibises feed in very shallow water and nest in freshwater or brackish wetlands with tall dense stands of emergent vegetation such as reeds, papyrus or rushes) and low trees or bushes. They show a preference for marshes at the margins of lakes and rivers but can also be found at lagoons, flood-plains, wet meadows, swamps, reservoirs, sewage ponds, paddies and irrigated farmland. It is less commonly found in coastal locations such as estuaries, deltas, salt marshes and coastal lagoons. Preferred roosting sites are normally in large trees which may be distant from the feeding areas.
The diet of the glossy ibis is variable according to the season and is very dependent on what is available. Prey includes adult and larval insects such as aquatic beetles, dragonflies, damselflies, grasshoppers, crickets, flies and caddisflies, Annelida including leeches, molluscs (e.g. snails and mussels), crustaceans (e.g. crabs and crayfish) and occasionally fish, amphibians, lizards, small snakes and nestling birds.
Breeding adults have reddish-brown bodies and shiny bottle-green wings. Non-breeders and juveniles have duller bodies. This species has a brownish bill, dark facial skin bordered above and below in blue-gray (non-breeding) to cobalt blue (breeding), and red-brown legs. Unlike herons, ibises fly with necks outstretched, their flight being graceful and often in V formation. It also has shiny feathers.
Sounds made by this rather quiet ibis include a variety of croaks and grunts, including a hoarse grrrr made when breeding.
Capped Heron
As other herons, the Capped Heron feeds mainly on fish, but very small fish less than 5 cm long. It also catches aquatic insects and amphibians.
It feeds by day, standing motionless in shallow water, or walking slowly along the water edge in ponds, streams and pools. The prey is caught with the bill, sometimes impaled by jabbing.
The heron turns the head from side to side, watching for prey. Then, it crouches very slowly and holds the neck to catch the fish.
Capped Heron usually feeds alone, but it may occasionally feed with other herons’ species in loose groups.
It frequently moves, flying off 100 metres or so to new feeding area.
This species is wary and quick to flush. It may be seen in small groups of up to 12 birds in swampy wooded areas, and they may roost in open bare trees.
Great Blue Heron
Adaptable and widespread, the Great Blue Heron is found in a wide variety of habitats. When feeding, it is usually seen in slow-moving or calm salt, fresh, or brackish water. Great Blue Herons inhabit sheltered, shallow bays and inlets, sloughs, marshes, wet meadows, shores of lakes, and rivers. Nesting colonies are typically found in mature forests, on islands, or near mudflats, and do best when they are free of human disturbance and have foraging areas close by.
Great Blue Herons are often seen flying high overhead with slow wing-beats. When foraging, they stand silently along riverbanks, lake shores, or in wet meadows, waiting for prey to come by, which they then strike with their bills. They will also stalk prey slowly and deliberately. Although they hunt predominantly by day, they may also be active at night. Fish, amphibians, reptiles, invertebrates, small mammals, and even other birds are all potential prey of the Great Blue Heron.
Great Blue Herons usually breed in colonies containing a few to several hundred pairs. Isolated pair-breeding is rare. Nest building begins in February when a male chooses a nesting territory and displays to attract a female. The nest is usually situated high up in a tree. The male gathers sticks for the female who fashions them into a platform nest lined with small twigs, bark strips, and conifer needles. Both parents incubate the 3-5 eggs for 25-29 days. Both parents regurgitate food for the young. The young can first fly at about 60 days old, although they continue to return to the nest and are fed by the adults for another few weeks. Pair bonds only last for the nesting season, and adults form new bonds each year.
Hawfinch
The underparts are pale pinkish brown. Vent and undertail coverts are white.
On the head, crown, nape and cheeks are buff. The head top is darker. Rear and sides of the neck are pale grey. We can see a black rounded bib. Lores are black. The huge bill is triangular. In breeding plumage, it is blue-black, with bluish-grey base. In winter, the bill is horn-coloured. Eyes are pinkish-brown. Legs and feet are pink.
Female resembles male, but she is duller. She has slaty-grey patch on the secondary feathers. The black bib is slightly smaller than in male. The juvenile has pale greyish-yellow breast, and the underparts are mottled black. It lacks the black bib. Its bill is pale yellowish. The young male shows some black at the base of the bill. Underparts are darker than in adults.
The song is a quiet whistling sound interspersed with call notes, rather guttural, without any musical notes “tchi-tchi…ter-ui-ui”. Hawfinch feeds mainly on seeds taken on the ground or directly from the trees. It catches insects during summer, in order to feed its young. But the Hawfinch is mainly known for feeding the seeds extracted from thick stones, such as olives or cherries. It is able to crack open the shells, thanks to its massive bill and head. The skull is adapted to this feeding behaviour, allowing the strong muscles to manage this work.
https://youtu.be/4o3E5SLrghQ (Hawfinch)
Tuesday, November 5, 2019
Thursday, October 17, 2019
Air Chief Marshal Rakesh Kumar Singh Bhadauria
During his illustrious career, he was commended by the Chief of Air Staff and has been awarded Param Vishist Seva Medal, Ati Vishist Seva Medal and Vayu Sena Medal.
Greta Thunberg (ഗ്രേറ്റ എര്മാന് തന്ബര്ഗ്)
Thunberg addressed the 2018 United Nations Climate Change Conference. The Time magazine has been named her as one of the 100 most influential people of 2019. She has been nominated for the Nobel Peace Prize, this year. In September 2019, she addressed the UN Climate Action Summit in New York, as well.
Greta Thunberg was born on 3 January 2003 in Stockholm, Sweden. Her mother is Malena Ernman, a famous opera singer and her father is actor Svante Thunberg.
Pankaj Advani
On winning his 22nd gold medal, Advani said, “Every time I participate in a world championship, one thing is clear - my motivation to excel has not diminished. This win is a testament to the fact that my hunger and fire are both well and truly alive.”
Pankaj Advani claimed his 22nd World Championship title in Mandalay similarly as he had won in the 2018 IBSF World Billiards Championship. The match ended up being one-sided, with the same outcome and an identical score of 6-2 as it was in 2018.
Previously, Advani achieved a hat-trick of hat-tricks in billiards by simultaneously winning the World, Asian and Indian National Championship titles in 5 different years- 2005, 2008, 2012, 2017 and 2019.
Advani is currently the only player in the world to win world titles in both short and long formats of snooker (6-red and 15-red standard) and both formats of English billiards (time and point).
Hazza Al Mansouri
Hazza Al Mansouri was born on December 13, 1983 in the Abu Dhabi suburb of Al Wathba.
ഷെല്ലി ആന് ഫ്രേസര് പ്രൈസ് (Shelly-Ann Fraser-Pryce)
അമിതാഭ് ബച്ചന് (Amitabh Bachchan)
ഇന്ത്യന് സിനിമ കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ താരമായാണ് അമിതാഭ് ബച്ചന് വാഴ്ത്തപ്പെടുന്നത്. 1970കളില് പുറത്തിറങ്ങിയ ബോളിവുഡ് സിനിമകളായ സന്ജീര്, ദീവാര്, ഷോലെ തുടങ്ങിയവയിലെ പ്രകടനമാണ് ബച്ചനെ പ്രശസ്തിയിലേക്കുയര്ത്തിയത്. മികച്ച നടനുള്ള ദേശീയ അവാര്ഡ് നാലുതവണ ബച്ചന് ലഭിച്ചു. 1984ല് പദ്മശ്രീ, 2001ല് പദ്മ ഭൂഷണ്, 2015ല് പദ്മ വിഭൂഷണ് എന്നീ ബഹുമതികളും ഇദ്ദേഹത്തിന് ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. 2007ല് ഫ്രാന്സിന്റെ പരമോന്നത സിവിലിയന് ബഹുമതിയായ നൈറ്റ് ഓഫ് ദി ലീജിയന് ഓഫ് ഓണര് (Knight of the Legion of Honour) ബച്ചന് ലഭിച്ചു.
ഉത്തര്പ്രദേശിലെ അലഹബാദില് 1942 ഒക്ടോബര് 11നാണ് അമിതാഭ് ബച്ചന് ജനിച്ചത്. പിതാവ് പ്രശസ്ത ഹിന്ദി കവിയായിരുന്ന ഹരിവംശ്റായ് ബച്ചനും മാതാവ് സാമൂഹിക പ്രവര്ത്തകയായിരുന്ന തേജി ബച്ചനും.
ജീനി-ചുണ്ടന് കൊറ്റി (Saddle-billed Stork)
നെടുഞ്ചെവിയന് മൂങ്ങ (Long-eared Owl)
ഇവയുടെ പ്രജനനകാലം ഫെബ്രുവരി മുതല് ജൂലായ് വരെയാണ്. കാക്ക, ഓലഞ്ഞാലി എന്നിവയുടെ പഴയ കൂടുകളാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്. 46 മുട്ടകളിടും. 25-30 ദിവസം മുട്ടവിരിയാന്വേണ്ടി വരും. തുറസ്സായ സ്ഥലങ്ങളിലാണ് രാത്രി ഇരതേടുന്നത്. കരണ്ടു തിന്നുന്ന ജീവികളും ചെറിയ സസ്തനികളും പക്ഷികളുമാണ് ഭക്ഷണം.
വേലിത്തത്ത (Bee-eater)
▲ നാട്ടുവേലിത്തത്ത
മണ്ണാത്തിപ്പുള്ളിനോളം വലിപ്പം. പ്രധാനനിറം പച്ചയാണ്. തലയുടെ മുകള്ഭാഗത്ത് ചുവപ്പു കലര്ന്ന ഇളം തവിട്ടു നിറം. താടിയും തൊണ്ടയും നീല നിറം. കൊക്കില് നിന്നും കണ്ണിലൂടെ കടന്നുപോവുന്നൊരു കറുത്ത വരയും മാറിന്നല്പം മുകളിലായി മറ്റൊരു കറുത്തവരയും കാണാം. വാലിനറ്റത്ത് മിക്കവാറും കാലങ്ങളില് രണ്ടിഞ്ച് നീളം വരുന്ന രണ്ട് കമ്പിത്തൂവലുകള് കാണാം. വര്ഷത്തില് ഒരിക്കല് ഈ തൂവലുകള് കൊഴിഞ്ഞു പോവുകയും വീണ്ടും അല്പകാലത്തിനകം മുളച്ചു വരികയും ചെയ്യാറുണ്ട്. കുഞ്ഞുങ്ങള്ക്ക് ഈ തൂവലുകള് ഉണ്ടാവുകയില്ല.
നാട്ടുവേലിത്തത്തയുടെ ഏകദേശം ഒന്നര മടങ്ങ് വലിപ്പം. അരയ്ക്കു താഴെ വാലുള്പ്പടെ കടും നീല നിറം. താടിയും തൊണ്ടയും മഞ്ഞയോടടുത്ത തവിട്ടുനിറം. സെപ്റ്റംബര് മുതല് ഏപ്രില് വരെയുള്ള കാലത്തു മാത്രമേ കേരളത്തില് ഈ പക്ഷിയെ കാണാറുള്ളൂ. ഏപ്രില് മാസത്തോടെ ഇവ പ്രജനനാര്ത്ഥം വടക്കേ ഇന്ത്യയിലേക്കു പോകും. ഇവയ്ക്കു പുറമേ ▲ ചെന്തലയന് വേലിത്തത്ത (Chestnut-headed Bee-eater).
▲ കാട്ടുവേലിത്തത്ത (Blue Beareded Bee-eater) എന്നീയിനങ്ങളെയും അപൂര്വമായി കണ്ടുവരാറുണ്ട്.
Sarus Crane
The main threat to the Sarus crane in India is habitat loss and degradation due to draining the wetland and conversion of land for agriculture. The landscape of its historic range is rapidly changing due to construction of highways, housing colonies, roads, and railway lines.
Southern Yellow-billed Hornbill
This hornbill is a common, widespread resident of the dry thorn fields and broad-leafed woodlands. Frequently they can be sighted along roads.
It is a medium sized bird, with length between 48 to 60 cm, characterized by a long yellow beak with a casque (a large display growth on the upper bill) (casque reduced in the female).
The related Eastern Yellow-billed Hornbill from north-eastern Africa has blackish skin around the eyes.
They have a white belly, grey neck, and black back with abundant white spots and stripes.
They feed mainly on the ground, where they forage for seeds, small insects, spiders and scorpions. Termites and ants are a preferred food source in the dry season.
Snowy Owl
Living in snowy, polar regions fits these birds perfectly because they blend right in! These birds are quite large. Their wingspan can be nearly 5 ft. wide, and they can easily weigh up to 6.5 lbs.! This makes these heavyweight birds the heftiest owl in North America.
These creatures are highly specialized, and located in a very small subset of habitats. Most of their time is spent in the harsh Arctic tundra. When prey is scarce these birds will migrate, in patterns known as irruptions, to other areas. They have been found in coastal dunes and prairies that are geographically similar to tundra.
When food becomes scarce they have been found as far south as the northern United States, Russia, and even China. These birds are also occasionally found on ice floes at sea, suggesting they are comfortable flying over expanses of ocean.
കുറിത്തലയന് വാത്ത (Bar headed Goose)
ഈ പക്ഷി വളരെ ഉയരത്തില് പറക്കുന്ന പക്ഷികളില് ഒന്നാണെന്നു കരുതുന്നു. മറ്റു പല ചേക്കേറുന്ന പക്ഷികളും കുറഞ്ഞ ഉയരത്തില് പറക്കുമ്പോള് കുറിത്തലയന് വാത്ത വളരെ ഉയരത്തില് പറക്കുന്നതിന്റെ രഹസ്യം ശാസ്ത്രജ്ഞര്ക്ക് പിടികിട്ടിയിട്ടില്ല. മറ്റുള്ള വാത്തകളേക്കാള് വ്യത്യാസമുള്ള ഭാരവും അല്പം വിസ്താരമുള്ള ചിറകുകളും അവയെ ഉയരത്തില് പറക്കാന് സഹായിക്കുന്നുണ്ട്.
ഓക്സിജന് കുറഞ്ഞ അവസ്ഥകളില് അവയ്ക്ക് ആഴത്തിലും ഫലവത്തായും ശ്വസിക്കാന് പറ്റുമെന്ന് പഠനങ്ങള് കാണിക്കുന്നു. മറ്റു വാത്തുകളേക്കാള് കുറിത്തലയന് വാത്തുകളുടെ രക്തത്തിലെ ഹീമോഗ്ലോബിനില് കൂടുതല് ഓക്സിജന്റെ സാന്നിധ്യമുണ്ട്. ഇവ കൃഷിയിടങ്ങളില് നെല്ല്, ഗോതമ്പ്, ബാര്ലി എന്നിവ കഴിച്ചു ജീവിക്കും. തലയിന്മേലുള്ള കറുത്ത വര ഇവയെ മറ്റു ചാര വാത്തകളില് നിന്നും വേര്തിരിക്കുന്നു. ഇവയ്ക്ക് ഈ ഗണത്തില് പെട്ട മറ്റുള്ളവയെക്കാള് മങ്ങിയ നിറമാണുള്ളത്. പ്രായപൂര്ത്തിയായ ഒരു പക്ഷിയ്ക്ക് 71-76 സെ.മീ നീളവും 1.87 മുതല് 3.2 കി.ഗ്രാം വരെ തൂക്കവും കാണും. ടിബറ്റന് പീഠഭൂമിയിലാണ് ഇവ സാധാരണ കൂടുണ്ടാക്കുന്നത്.
പഫിന് (Puffin)
പറക്കുന്നതിനുള്ള കഴിവ് പരിമിതമായ ഇവയുടെ ചിറകുകള് വീതികുറഞ്ഞ് കുറുകിയ മട്ടിലാണ്. പൊതുവേ വെള്ളത്തില് മുങ്ങുന്നതിനും, നീന്തുന്നതിനും പറ്റിയ വിധത്തിലുള്ളതാണ് ഇവയുടെ ശരീരഘടന. പൊതുവേ കറുപ്പു നിറത്തിലും വെള്ള കലര്ന്ന കറുപ്പിലുമാണിവ കാണപ്പെടുന്നത്. കൊക്കിന് വലിപ്പമേറും. പ്രജനന കാലത്ത് ഇവയുടെ കൊക്കുകള്ക്ക് വര്ണഭംഗി കൈവരും.
Subscribe to:
Posts (Atom)